Τα νέα του Ιερού Ναού μας για τον Μάρτιο

1. Φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας
Ευχαριστούμε όλους όσοι καθημερινά συμβάλλουν με οποιοδήποτε τρόπο στο φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας μας και υπενθυμίζουμε στην αγάπη σας ότι εισφορές μπορούν να γίνονταικαι στον πιο κάτω λογαριασμό:
Αρ. Λογαριασμού: 357034157613, ΙΒΑΝ: CY38 0020 0195 0000 3570 3415 7613 SWIFT/BIC: BCYPCY2N - ΤΡΑΠΕΖΑ ΚΥΠΡΟΥ Αριθμός τηλεφώνου για υπηρεσία QuickPay: 99999122
Όλες οι εισφορές διατίθενται για την αγορά και διάθεση τροφίμων, φαρμάκων, ρουχισμού και ειδών καθαριότητας για άπορες οικογένειες καθώς και για την στήριξη αρρώστων αδελφών μας.

2. Θεμέλιος λίθος στο κοιμητήριο Αγίας Νάπας
Όσοι επιθυμούν να γίνουν κτήτορες της εκκλησίας και να γραφτούν τα ονόματα τους και των δικών τους για την ακολουθία της κτητορικής πράξης μπορούν να αποταθούν στον κ.Μάριο Πέροικο (τηλ. 23721465, 99637877).

3. Κατά το μήνα Μάρτιο ο Εσπερινός και το Μέγα Απόδειπνο αρχίζουν στις 5:00μ.μ. Ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:30-9:45π.μ.

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2013

Ο διαγωνισμός Χριστιανικού τραγουδιού συνεχίζεται...


Αγαπητοί μας επισκέπτες,

Με τη βοήθεια του Θεού και της Παναγίας ο Διαγωνισμός Χριστιανικού Τραγουδιού συνεχίζεται! Ο διαγωνισμός ξεκίνησε την Πέμπτη 6 Ιουνίου 2013 και ισχύει μέχρι και την Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013.

Η μουσική όπως και η στιχουργική είναι δώρα του Θεού. Με τη σωστή καλλιέργειά τους μπορούμε να εξυμνήσουμε τον Θεό και να χαρίσουμε στους συνανθρώπους μας στιγμές χαράς, ειρήνης, αγάπης, ελπίδας και πίστης! Η δύναμη της μουσικής είναι μεγάλη! Ας την εκμεταλλεθούμε για καλό σκοπό. Ας βάλουμε κι εμείς ένα λιθαράκι στον πολιτισμό μας!

Ο διαγωνισμός περιλαμβάνει σύνθεση μουσικής και συγγραφή στίχου με ορθόδοξο χριστιανικό περιεχόμενο. Πιο κάτω σας παραθέτουμε τους στίχους του τραγουδιού "Έχω τη δύναμη". Είναι στίχοι που δεν έχουν μελοποιηθεί και όποιος επιθυμεί μπορεί να τους μελοποιήσει. 

Μπορεί κάποιος να δηλώσει συμμετοχή στέλνοντας μόνο είτε στίχους γραμμένους σε μορφή που μπορούν εύκολα να μελοποιηθούν είτε ολοκληρωμένο τραγούδι, δηλαδή στίχους και μελωδία.

Όποιος συμμετέχει με στίχους, παρακαλούμε να μας στείλει τους στίχους του σε αρχείο κειμένου, μαζί με το ονοματεπώνυμό του, την ηλικία του, το τηλέφωνό του και τη διεύθυνσή του.

Όποιος συμμετέχει με ολοκληρωμένο τραγούδι, παρακαλούμε να μας στείλει το τραγούδι σε μορφή mp3 - δεν παίζει κανένα ρόλο η ποιότητα ηχογράφησης, ένα αρχείο κειμένου μαζί με τις συγχορδίες/παρτιτούρες, μαζί με το ονοματεπώνυμό του, την ηλικία του, το τηλέφωνό του και τη διεύθυνσή του.

Όλα τα πιο πάνω παρακαλούμε να σταλούν στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση churchofagianapa@gmail.com με την ένδειξη "Για τον διαγωνισμό Χριστιανικού Τραγουδιού", μέχρι και την Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013. Για οποιεσδήποτε άλλες πληροφορίες μη διστάσετε να επικοινωνήσετε μαζί μας!

Μετά το πέρας του διαγωνισμού, οι νικητές σε κάθε κατηγορία θα λάβουν αναμνηστικά δώρα από τον Ιερό Ναό Παναγίας Αγίας Νάπας.

Πιο κάτω σας παραθέτουμε τους στίχους που αναζητούν μια μελωδία για να ντυθούν:

"Έχω τη δύναμη"

Τη ζωή μου δεν μπορώ να φανταστώ
αν Χριστέ μου εσύ δεν είσαι στην ψυχή μου
απ' το χέρι Σε κρατώ σαν περπατώ
στο σκοτάδι μου να είσαι η Ανατολή μου.

ρεφρέν
Έχω τη δύναμη να ταξιδεύω
να κάνω πράξεις της καρδιάς όλα τα θέλω
με διαβατήριο την πίστη της ψυχής μου
με την ελπίδα, τη χαρά της προσευχής μου.

Στον λαιμό μου τον σταυρό μου τον φορώ
τον σηκώνω και βαδίζω μες στη μέρα
κι αν υπάρχουνε στιγμές που κουραστώ
Συ Χριστέ μου τον σηκώνεις για εμένα.


Θα περιμένουμε με ανυπομονησία τις συμμετοχές σας! Καλή επιτυχία και καλή έμπνευση!

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Αξιέπαινη η θεληματική φτώχεια

«Αυτός ο φτωχός φώναζε, κι ο Θεός τον εισάκουσε». Δεν είναι πάντοτε αξιέπαινη η φτώχεια, αλλά η θεληματική, που επιτυγχάνεται σύμφωνα με το σκοπό του Ευαγγελίου. Διότι πολλοί είναι φτωχοί ως προς την περιουσία, όμως έχουν διάθεση πλεονεξίας. Αυτούς δεν τους σώζει η φτώχεια, τους καταδικάζει η διάθεση. Δεν είναι λοιπόν άξιος μακαρισμού πάντοτε ο φτωχός, αλλά εκείνος που περισσότερο από τους θησαυρούς του κόσμου προτίμησε την εντολή του Χριστού. Αυτούς μακαρίζει κι ο Κύριος λέγοντας : « Mακάριοι αυτοί, που είναι φτωχοί στο πνεύμα». Όχι όσοι είναι φτωχοί στην περιουσία, αλλά όσοι προτίμησαν τη φτώχεια της ψυχής. Διότι τίποτε από εκείνα, που γίνονται χωρίς διάθεση είναι άξια μακαρισμού.

Κάθε αρετή, περισσότερο σε αυτή απ’ όλες τις άλλες, είναι γνώρισμα εκείνου, που ενεργεί με τη θέλησή του. Αυτός λοιπόν, λέγει, ο φτωχός φώναξε. Με τη δεικτική αυτή φωνή στρέφει τη σκέψη σου προς τον πτωχεύσαντα και πεινώντα κι όντα γυμνό κατά το Θεό. Αυτός ο φτωχός, που σου τον δείχνει σχεδόν με το δάκτυλο. Αυτός είναι ο μαθητής του Χριστού.

Μ. Βασιλείου. Ομιλ. Στους Ψαλμούς ΛΓ΄

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2013

Το σακί με τις πατάτες


Όταν ήμουν ακόμα μαθητής, είχα έναν υπέροχο δάσκαλο. Μια μέρα είχαμε κουβεντιάσει για το πόσο απαραίτητο είναι να μην κρατάμε θυμό μέσα μας, αλλά να κοιτάμε πως θα απαλλαγούμε από αυτόν… Μας πρότεινε, λοιπόν, να φέρουμε όλοι μια πλαστική σακούλα και ένα μικρό σακί με πατάτες.

Τον κοιτάξαμε έκπληκτοι, αλλά είχαμε μάθει πως δεν αστειεύεται με κάτι τέτοια. Έτσι την άλλη μέρα ο καθένας μας έφερε ό,τι μας είχε ζητήσει.


Τότε εκείνος λέει:
- Κάθε φορά που αποφασίζετε να μην συγχωρέστε κάποιον, να παίρνετε μια πατάτα, να γράφετε πάνω της το όνομα εκείνου και την ημερομηνία και να την βάζετε μέσα στην πλαστική σακούλα. Δεν πέρασε πολύς καιρός που μερικές σακούλες ήταν αρκετά βαριές.

Μας είπε επίσης αυτή την σακούλα να την κουβαλάμε μαζί μας, όπου κι αν πηγαίνουμε. Στο δρόμο, στο αυτοκίνητο, στο σχολείο, στα ψώνια παντού. Καταλαβαίνεις γιατί έτσι;

Μ’ αυτό τον τρόπο ήθελε να μας δείξει ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε το βάρος που κουβαλάμε. Να έχουμε επίγνωση κάθε στιγμή. Να το έχουμε μαζί μας ακόμα και στα μέρη που είναι κάπως… καθως πρέπει. Για φαντάσου τώρα να έχεις μια σακούλα με πατάτες στην disco.

Όπως επίσης φαντάσου ότι αρκετές από αυτές τις πατάτες είχαν αρχίσει να σαπίζουν. Για να μας θυμίζουν το τίμημα που έχουμε να πληρώσουμε για τον αρνητισμό και τον πόνο μέσα μας, όταν δεν αποφασίζουμε να συγχωρούμε.

Πάρα πολλές φορές σκεφτόμαστε πως το να συγχωρήσουμε κάποιον είναι ένα δώρο που του κάνουμε. Θαρρώ πως είναι το αντίθετο. Είναι δώρο στον εαυτό μας. Απαλλασσόμαστε από ένα περιττό βάρος.

Την επόμενη φορά λοιπόν που θα σκεφτείς πόσο δύσκολο είναι να συγχωρέσεις κάποιον θυμήσου:
«Δεν είναι ήδη αρκετά βαριά η σακούλα σου;»

Αναδημοσίευση από: Ορθοδοξία - Παράδεισος

Δευτέρα 23 Σεπτεμβρίου 2013

Η κοινωνία με το Θεό - Οσίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Όποιος αγαπάει τον Κύριο, σκέφτεται πάντα Εκείνον. Η θύμηση του Θεού γεννάει την προσευχή. Αν δεν θυμάσαι τον Κύριο, τότε και δεν θα προσεύχεσαι και χωρίς την προσευχή, δεν θα παραμείνει η ψυχή στην αγάπη του Θεού, γιατί η χάρη του Αγίου Πνεύματος έρχεται με την προσευχή.

Η προσευχή προφυλάσσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, γιατί ο νους, όταν προσεύχεσαι, είναι απασχολημένος με το Θεό και στέκεται με ταπεινό πνεύμα ενώπιον του Κυρίου, τον Οποίο γνωρίζει η ψυχή του προσευχομένου.

Ο αρχάριος όμως χρειάζεται χειραγωγό, επειδή η ψυχή, πριν έρθει η χάρη του Αγίου Πνεύματος, έχει μεγάλο πόλεμο εναντίον των εχθρών και δεν μπορεί να διακρίνει η ίδια, αν η γλυκύτητα που δοκιμάζει, προέρχεται από τον εχθρό. Αυτό μπορεί να το διακρίνει μόνο εκείνος που γεύθηκε ο ίδιος το Άγιο Πνεύμα. Αυτός αναγνωρίζει τη χάρη κατά τη γεύση.

Όποιος θέλει να ασκεί την προσευχή χωρίς χειραγωγό και μέσα στην υπερηφάνεια του, φαντάζεται ότι μπορεί να τη διδαχθεί από τα βιβλία, αυτός βρίσκεται κιόλας στην πλάνη. Τον ταπεινό όμως τον προστατεύει ο Κύριος, έτσι, αν πράγματι δεν υπάρχει έμπειρος οδηγός, αυτός καταφεύγει στον υπάρχοντα πνευματικό και ο Κύριος θα τον σκεπάσει χάρη στην ταπείνωσή του. Σκέψου ότι στον πνευματικό ζει το Άγιο Πνεύμα, και αυτός θα σου πει το ωφέλιμο. Αν όμως σκεφτείς πως ο πνευματικός ζει με αμέλεια και διερωτηθείς, «Πώς είναι δυνατό να έχει το Άγιο Πνεύμα;», θα υποστείς εξαιτίας αυτής της σκέψης σου μεγάλο πειρασμό, και ο Κύριος θα σε ταπεινώσει και θα επιτρέψει να πέσεις σε κάποια πλάνη.

Η προσευχή δίνεται στον προσευχόμενο. Η προσευχή που γίνεται μόνο από συνήθεια, χωρίς καρδιά συντριμμένη για τις αμαρτίες της, δεν είναι αρεστή στο Θεό.

Ω άνθρωπε, μάθε την κατά Χριστόν ταπείνωση, και ο Κύριος θα σου χαρίσει να γευθείς τη γλυκύτητα της προσευχής. Κι αν θέλεις να προσεύχεσαι καθαρά, γίνε ταπεινός, γίνε εγκρατής, εξομολογήσου ειλικρινά και θα σε αγαπήσει η προσευχή. Γίνε υπάκουος, υποτάξου ευσυνείδητα στις αρχές, μείνε ευχαριστημένος με όλα, και τότε ο νους σου θα καθαριστεί από μάταιους λογισμούς. Να θυμάσαι πως σε βλέπει ο Κύριος, γι’ αυτό πρόσεχε, μήπως λυπήσεις με κάτι τον αδελφό, μην τον κατακρίνεις και μη τον στενοχωρήσεις ούτε μ’ ένα βλέμμα, και το Πνεύμα το Άγιο θα σε αγαπήσει και θα σε βοηθήσε σε όλα.

Το Άγιο Πνεύμα μοιάζει πολύ με αγαπημένη, γνήσια μητέρα. Η μητέρα αγαπάει το παιδί της και πονάει γι’ αυτό. Έτσι και το Άγιο Πνεύμα σπλαχνίζεται, συγχωρεί, θεραπεύει, νουθετεί και χαροποιεί. Και αναγνωρίζεται το Άγιο Πνεύμα στην ταπεινή προσευχή.

Όποιος αγαπάει τους εχθρούς, αυτός γρήγορα θα γνωρίσει τον Κύριο με το Άγιο Πνεύμα. Όποιος όμως δεν τους αγαπάει – γι’ αυτόν δεν θέλω ούτε καν να γράψω. Όμως τον λυπάμαι, γιατί βασανίζει τον εαυτό του και τους άλλους και δεν θα γνωρίσει τον Κύριο.

Στις εκκλησίες τελούνται οι ιερές ακολουθίες και το Πνεύμα του Θεού κατοικεί σ’ αυτές. Η ψυχή, ωστόσο, είναι ο καλύτερος ναός του Θεού, και όποιος προσεύχεται εσωτερικά, γι’ αυτόν όλος ο κόσμος έγινε ναός του Θεού. Αυτό όμως δεν είναι για όλους.

Πολλοί προσεύχονται προφορικά ή προτιμούν να προσεύχονται με βιβλία. Και αυτό καλό είναι και ο Κύριος δέχεται την προσευχή τους. Αν όμως κανείς προσεύχεται και σκέφτεται άλλα πράγματα, ο Κύριος δεν εισακούει αυτή την προσευχή.

Η αδιάλειπτη προσευχή προέρχεται από την αγάπη και χάνεται εξαιτίας της κατακρίσεως, της αργολογίας και της ακράτειας. Όποιος αγαπάει το Θεό, αυτός μπορεί να Τον σκέφτεται μέρα και νύχτα, γιατί το ν’ αγαπάς το Θεό καμιά εργασία δεν το παρεμποδίζει. 

Αναδημοσίευση από: Αγιορείτικο Βήμα

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Κυριακή Α' Λουκά, Λουκ. ε΄ 1-11 - Α΄ Κορ. ιστ΄ 13-24


Μαθητές του Χριστού

«αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ»

Η κλήση των πρώτων μαθητών από το μεγάλο διδάσκαλο Χριστό, είναι το θέμα που ξεδιπλώνει μπροστά μας η σημερινή ευαγγελική περικοπή. Στο βάθος της διήγησης του Ευαγγελίου μπορεί κάποιος ν’ αποκρυπτογραφήσει μεγάλες αλήθειες. Ο Λόγος του Θεού είναι εκείνος που καλεί πρώτα όλους τους ανθρώπους από την ανυπαρξία στη ζωή. Γι’ αυτό και στην ευχαριστιακή σύναξη ομολογούμε: «Συ εκ του μη όντος εις το είναι ημάς παρήγαγες».

Ο άνθρωπος όμως καλείται από τον Χριστό, όχι να περιοριστεί να παραμείνει στο «είναι», δηλαδή απλώς να υπάρχει, αλλά ν’ ατενίσει τις κορυφογραμμές του «εύ είναι» και να πορευθεί προς αυτό. Να γίνει μέτοχος και κοινωνός της θείας ζωής, να φθάσει στη θέωση, να υποστεί την καλή αλλοίωση, σύμφωνα με την πατερική γραμματεία. Μας προσκαλεί να γίνουμε κοινωνοί της θεανθρώπινης ζωής της Εκκλησίας, διά μέσου των θεμελίων της, που είναι οι άγιοι Απόστολοι, οι μαθητές που προσκάλεσε ο ίδιος τότε για να τον ακολουθήσουν.

Σε μια πολύ ζωηρή εικόνα, ο Λουκάς εμφανίζει τον Χριστό να διδάσκει στο πλήθος πριν να καλέσει τους πρώτους τέσσερεις μαθητές του. Την επικοινωνία που απορρέει από τη θεϊκή αγάπη χαρακτηρίζει η αυθεντικότητα. Κοιτούσε πάντοτε τους ανθρώπους πρόσωπο προς πρόσωπο. Στη διάσταση εκείνη που η κοινωνία αγάπης αναδεικνύεται το κυρίαρχο στοιχείο της Βασιλείας του και της καταξίωσης του ανθρώπου στους πιο ψηλούς αναβαθμούς πνευματικότητας. Εκεί στην ακρογιαλιά της Γεννησαρέτ που ήταν κατάμεστη από κόσμο, επέλεξε ένα από τα δύο πλοιάρια των μετέπειτα μαθητών του για να διδάσκει το πλήθος. Ακριβώς, μέσα από την ταπείνωση παρατηρούμε πώς αναδύεται η θεϊκή μεγαλοπρέπεια.

Η ευλογημένη πρόσκληση
Τη διδαχή του πλήθους διαδέχεται το σκηνικό της ευλογημένης πρόσκλησης που απευθύνει ο Κύριος προς τους μαθητές του. Οι συνθήκες μπορεί να μην ήταν και τόσο ευνοϊκές, αφού εκτός από το ακατάλληλο της ώρας, η κοπιώδης εργασία που προηγήθηκε από τους μαθητές ολόκληρη τη νύχτα συνοδευόταν και από την απογοήτευση της δυστοκίας που χαρακτήριζε την προσπάθεια τους. Ωστόσο, η μεγάλη πρόσκληση μπορεί να καρποφορήσει και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, κάτι που επιβεβαιώνουν τα ίδια τα γεγονότα.

Παρακαλεί το Σίμωνα ο Κύριος: «επανάγαγε εις το βάθος και χαλάσατε τα δίκτυα υμών προς άγραν». Ο άνθρωπος μπορεί να ερμηνεύει επιφανειακά και με το δικό του τρόπο πράγματα και γεγονότα, να απογοητεύεται και να απελπίζεται. Ωστόσο, η αγάπη του Θεού αποφέρει την πιο ευλογημένη καρποφορία ακόμα και κάτω από τις πιο δύσκολες περιστάσεις και τις πιο αρνητικές καταστάσεις της ζωής, όπως είναι και οι εφιαλτικές στιγμές που προκαλεί η οικονομική κρίση σήμερα. Αρκεί ο άνθρωπος να αφήσει την καρδιά του να γίνει δεκτική της θεϊκής αγάπης και παρουσίας, να δεχθεί το θείο φωτισμό.

Η ανταπόκριση ακριβώς του Πέτρου, παρά την όποια απογοήτευσή του που εκφράζεται με το «δι’ όλης της νυκτός κοπιάσαντες ουδέν ελάβομεν», δείχνει το δρόμο της πορείας του κάθε ανθρώπου που ενδείκνυται ν’ ακολουθεί προκειμένου ν’ ανήκει στους μαθητές του Χριστού. Θυσίασε τους όποιους εγωισμούς και παρέκαμψε πρόσκαιρες βολικότητες, προφάσεις και φτηνές δικαιολογίες. Η αγάπη του Χριστού ήταν ότι πιο πολύτιμο, χάρη της οποίας άξιζε να θυσιάσει τα πάντα. Η υπακοή στο θέλημα του Χριστού συνιστά την πιο ασφαλή πορεία στη ζωή: «επί δε τω ρήματί σου χαλάσω το δίκτυον».

Αγαπητοί αδελφοί, ο Πέτρος εισερχόμενος πλέον στο χώρο της θαυματουργίας του Κυρίου βιώνει το μεγαλείο της ολοκληρωμένης αγάπης. Ο άνθρωπος που δέχεται στην καρδιά του την αγάπη του Χριστού ανυψώνεται στο «αρχαίο κάλλος της εικόνας του Θεού». Σ’ αυτήν ακριβώς τη μεταμορφωτική και ανυψωτική δυναμική, όπως ο Πέτρος μεταποιείται από απλό ψαρά σε «αλιέα ανθρώπινων ψυχών», έτσι και ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να ακολουθήσει το δικό του παράδειγμα. Η ακολουθία όμως του Χριστού προϋποθέτει την απάρνηση όλων εκείνων των ψεύτικων στηριγμάτων, τα οποία αφήνουν τον άνθρωπο να κλυδωνίζεται στα κύματα κρίσεων και τη μίμηση του παραδείγματος των αποστόλων, οι οποίοι «αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ».

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Κυριακή 15 Σεπτεμβρίου 2013

Κυριακή μετά την Ύψωσιν, Μάρκ. η΄ 34-θ΄ 1 - Γαλ. β΄ 16-20


Η σταυρική πορεία
“Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν, και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι.“
Στην επί του Όρους ομιλία Του ο Κύριος ανοίγει μπροστά στον άνθρωπο τους ορίζοντες της αιώνιας ζωής και του δίνει προσανατολισμούς αιώνιους. Συγκεκριμένα, δίνει όλες εκείνες τις προϋποθέσεις πάνω στις οποίες μπορεί να στηριχθεί η αυθεντική ζωή που οδηγεί στην αγάπη του Θεού και την αληθινή ευτυχία.

Η δυναμική της ελευθερίας
Πριν διεισδύσουμε στο βάθος των λόγων του Κυρίου, όπως αυτοί αυθεντικά αποκαλύπτονται μέσα από την σημερινή ευαγγελική περικοπή, είναι πολύ σημαντικό να προσέξουμε το στοιχείο της ελευθερίας το οποίο καθιστά τη ζωή στην οποία μας προσκαλεί η αγάπη του Κυρίου ανόθευτη, αυθεντική και αληθινή. Ο Θεάνθρωπος Κύριος δεν αναγκάζει κανένα να τον ακολουθήσει. Μας αφήνει όλους ελεύθερους να κάνουμε τις επιλογές μας. Είναι χαρακτηριστικό αυτό που τονίζει ο μεγάλος πατέρας της Εκκλησίας μας, ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ο οποίος σημειώνει ότι “ο Θεός μας έκανε αυτεξούσιους και άφησε στην ελεύθερη θέλησή μας να προτιμήσουμε την αρετή ή να προχωρήσουμε στην κακία. Η προτροπή του Κυρίου “όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν”, ενισχύει με τον πιο φανερό τρόπο την πραγματικότητα αυτή. Η αγάπη Του μας αφήνει πάντοτε ελεύθερους να επιλέξουμε ο καθένας την πορεία που θ’ ακολουθήσουμε. Κοντά Του ή μακριά Του. “Γι αυτό τιμωρούμαστε όταν φταίμε και επαινούμαστε όταν κάνουμε το καλό”, σημειώνει και πάλιν ο Ιερός Χρυσόστομος. Η λειτουργία της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου είναι εκείνη που καταξιώνει την πορεία της αυταπάρνησης στην οποία μας καλεί ο Πανάγαθος Θεός για να καταστούμε κοινωνοί της αγάπης Του.

Αυταπάρνηση
Την πορεία της αυταπάρνησης υπέδειξε με την ζωή και το παράδειγμά του ο ίδιος ο Κύριος. Υπέμεινε όλες τις ταπεινώσεις και τους εξευτελισμούς, τους εμπτυσμούς και τα ραπίσματα, για να φθάσει στην υπέρτατη θυσία, τη Σταυρική. Όλα αυτά τα υπέμεινε όχι γιατί είχε κάτι να κερδίσει ο ίδιος αλλά για να προσφέρει τη σωτηρία στον άνθρωπο. Να τον φέρει και πάλι κοντά στο Θεό, την πηγή της ζωής και να τον απαλλάξει έτσι από τον αιώνιο θάνατο. Την πορεία αυτή της αυταπάρνησης θα χρειαστεί να ακολουθήσει στη ζωή του και ο άνθρωπος για να μπορέσει να ενωθεί με τον Χριστό και να γευθεί τις δωρεές του. Θα χρειαστεί δηλαδή να θυσιάσει το “εγώ” του και τα επικίνδυνα παρακλάδια του. Θα χρειαστεί επίσης να αρνηθεί τα υλικά και τα γήϊνα στοιχεία που παραμορφώνουν το πνευματικό του κάλλος και λειτουργούν απαγορευτικά στην εν Χριστώ πορεία του. Ο Χριστός άλλωστε μας το ξεκαθαρίζει σε άλλη περίπτωση όταν προειδοποιεί: “Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσι”. Αυτό σημαίνει στην καθημερινή μας ζωή ότι χρειάζεται κι εμείς να σηκώνουμε κάποιο σταυρό. Τον προσωπικό μας σταυρό. Μόνο έτσι μπορούμε να γινόμαστε μέτοχοι της Θείας Ζωής και να γευόμαστε τους καρπούς της ζωηφόρου Αναστάσεως.

Αγαπητοί αδελφοί, ο καθένας από μας καλείται να σηκώσει θεληματικά και αγόγγυστα το δικό του σταυρό, είτε αυτός είναι πόνος, είτε είναι θλίψη, είτε είναι ασθένεια, είτε οποιαδήποτε άλλη δοκιμασία στη ζωή. Όταν δοκιμάζουμε με υπομονή και με πίστη κάποιο σταυρικό “πόνο” έρχεται κατόπιν η γεύση της αναστάσιμης χαράς, η οποία μπορεί να πλημμυρίζει την ύπαρξή μας και να την αναδεικνύει στην προοπτική της αγιότητας. Είναι τότε που μπορούμε στη ζωή μας να δοκιμάζουμε μέσα από κάθε θλίψη την αναστάσιμη χαρά και ελπίδα. Όποιος λοιπόν θέλει να ακολουθήσει στη ζωή του τον Χριστό θα πρέπει να είναι έτοιμος να σηκώσει το δικό του σταυρό. Ο λόγος του Κυρίου “όστις θέλει οπίσω μου ελθείν αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθήτω μοι”, μπορεί να είναι ο πιο σταθερός δείκτης στη ζωή μας.

***************************************************************

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ Προς Γαλάτας β΄ 16-20

Ειδότες δε ότι ου δικαιούται άνθρωπος εξ έργων νόμου εάν μη δια πίστεως Ιησού Χριστού, και ημείς εις Χριστόν Ιησούν επιστεύσαμεν, ίνα δικαιωθώμεν εκ πίστεως Χριστού και ουκ εξ έργων νόμου, διότι ου δικαιωθήσεται εξ έργων νόμου πάσα σαρξ. Ει δε ζητούντες δικαιωθήναι εν Χριστώ ευρέθημεν και αυτοί αμαρτωλοί, άρα Χριστός αμαρτίας διάκονος; μη γένοιτο. Ει γαρ α κατέλυσα ταύτα πάλιν οικοδομώ, παραβάτην εμαυτόν συνίστημι. Εγώ γαρ δια νόμου νόμω απέθανον, ίνα Θεώ ζήσω. Χριστώ συνεσταύρωμαι· ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός· ο δε νυν ζω εν σαρκί, εν πίστει ζω τη του υιού του Θεού του αγαπήσαντός με και παραδόντος εαυτόν υπέρ εμού.

Απόδοση στη νεοελληνική:
Ξέρουμε όμως πως ο άνθρωπος δεν μπορεί να σωθεί με την τήρηση των διατάξεων του νόμου. Αυτό θα γίνει μόνο με την πίστη στον Ιησού Χριστό. Γι΄ αυτό κι εμείς πιστέψαμε στον Ιησού Χριστό, για να δικαιωθούμε με την πίστη στο Χριστό κι όχι με την τήρηση του νόμου· γιατί με τα έργα του νόμου δε θα σωθεί κανένας άνθρωπος. Αν όμως, ζητώντας να σωθούμε από το Χριστό, βρεθήκαμε να είμαστε κι εμείς αμαρτωλοί όπως οι εθνικοί, σημαίνει τάχα πως ο Χριστός οδηγεί στην αμαρτία; Όχι βέβαια! Γιατί, αν ότι γκρέμισα το ξαναχτίζω, είναι σαν να ομολογώ πως έκανα λάθος όταν το γκρέμιζα. Κι αληθινά, με κριτήριο το νόμο, έχω πεθάνει για τη θρησκεία του νόμου, για να βρω τη ζωή κοντά στο Θεό. Έχω πεθάνει στο σταυρό μαζί με το Χριστό. Και δε ζω πια εγώ, αλλά ζει στο πρόσωπό μου ο Χριστός. Κι η τωρινή σωματική μου ζωή είναι ζωή βασισμένη στην πίστη μου στον Υιό του Θεού, που με αγάπησε και πέθανε εκούσια για χάρη μου.


ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ κατά Μάρκον. η΄34 – θ΄1 

Και προσκαλεσάμενος τον όχλον συν τοις μαθηταίς αυτού είπεν αυτοίς όστις θέλει οπίσω μου ακολουθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού, και ακολουθείτω μοι. ος γαρ αν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι, απολέσει αυτήν ος δ’αν απολέση την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου, ούτος σώσει αυτήν. Τι γαρ ωφελήσει άνθρωπον εάν κερδήση τον κόσμον όλον, και ζημιωθή την ψυχήν αυτού; ή τι δώσει άνθρωπος αντάλλαγμα της ψυχής αυτού; ος γαρ εάν επαισχυνθή με και τους εμούς λόγους εν τη γενεά ταύτη τη μοιχαλίδι και αμαρτωλώ, και ο Υιός του ανθρώπου επαισχυνθήσεται αυτόν όταν έλθη εν τη δόξη του πατρός αυτού μετά των αγγέλων των αγίων. Και έλεγεν αυτοίς αμήν λέγω υμίν ότι εισί τινες των ώδε εστηκότων, οίτινες ου μη γεύσωνται θανάτου εώς αν ίδωσι την βασιλείαν του Θεού εληλυθυίαν εν δυνάμει.


Απόδοση στη νεοελληνική:
Ο Ιησούς κάλεσε τότε τον κόσμο μαζί με τους μαθητές και τους είπε: «Όποιος θέλει να με ακολουθήσει, ας απαρνηθεί τον εαυτό του, ας σηκώσει το σταυρό του κι ας με ακολουθεί. Γιατί όποιος θέλει να σώσει τη ζωή του θα τη χάσει όποιος όμως χάσει τη ζωή του εξαιτίας μου και εξαιτίας του ευαγγελίου, αυτός θα τη σώσει. Γιατί τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει ολόκληρο τον κόσμο αλλά χάσει τη ζωή του; Τι μπορεί να δώσει ο άνθρωπος σαν αντάλλαγμα για τη ζωή του; Όποιος ζώντας μέσα σ’ αυτή τη γενιά την άπιστη κι αμαρτωλή, ντραπεί για μένα και για τη διδασκαλία μου, θα ντραπεί γι’ αυτόν κι ο Υιός του Ανθρώπου, όταν έρθει με όλη τη λαμπρότητα του Πατέρα του, μαζί με τους αγίους αγγέλους». Και τους έλεγε ακόμη ο Ιησούς: «Σας βεβαιώνω πως υπάρχουν μερικοί ανάμεσα σ’ αυτούς που βρίσκονται εδώ, οι οποίοι δε θα γευτούν το θάνατο, πριν δουν να έρχεται δυναμικά η βασιλεία του Θεού».

Παρασκευή 13 Σεπτεμβρίου 2013

Λόγοι Αγίων Πατέρων για τον Τίμιο Σταυρό


Ο Σταυρός επανέφερε την οικουμένη στην ευθεία οδό, αυτός εξεδίωξε την πλάνη, αυτός επανέφερε την αλήθεια, ο Σταυρός μετέβαλε τη γη σε ουρανό, αυτός έκανε τους ανθρώπους αγγέλους.
(Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

Όταν σφραγίζεσαι με τον Τίμιο Σταυρό να κρατάς ψηλά υπερήφανα το μέτωπο σου και να διατηρείς τη ψυχή σου ελεύθερη. Γνωρίζετε δε ποια είναι εκείνα, που δίνουν σ’ εμάς πραγματική ελευθερία.
(Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

Δεν πρέπει να σημειώνουμε τον Σταυρό απλά με τα δάκτυλα μας, αλλά προηγουμένως με μεγάλη πίστη να σημειώνουμε αυτόν στη σκέψη μας και την καρδιά μας, και κατόπιν να τον σημειώνουμε στο πρόσωπο μας.

Με τη δύναμη του Σταυρού έπαψαν πλέον οι δαίμονες να είναι φοβεροί και έγιναν ευκολοκαταφρόνητοι, δι’ αυτού ο θάνατος έπαψε να είναι θάνατος, αλλά ύπνος, με τη δύναμη του Σταυρού, όλα όσα μας πολεμούν έπεσαν στη γη και καταπατήθηκαν.
(Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

Όταν σφραγίζεσαι με το σημείο του Τιμίου Σταυρού, να έχεις μέσα στη σκέψη σου όλη τη σημασία του και σβήσε το θυμό σου και όλα τα άλλα πάθη, τα οποία δυνατό να σε κατέχουν.
Ο Σταυρός είναι σημείο της σωτηρίας και της ελευθερίας μας και της συγκαταβατικότητας του Κυρίου προς εμάς.
(Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

Με το γεγονός του Σταυρού καταργήθηκε κάθε ειδωλολατρία, και με το σημείο αυτό εκδιώκεται κάθε δαιμονική φαντασία, και μόνον ο Χριστός προσκυνάται και δι’ αυτού ο Πατήρ γνωρίζεται και οι αρνητές καταντροπιάζονται.
(Μέγας Αθανάσιος)

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

Όλα τα καταστρέφει η καύχηση!

«Τι δε έχεις ο ουκ έλαβες;» ρωτά τον καθένα μας ο Απ .Παύλος. Και συνεχίζει: « ει δε και έλαβες, τι καυχάσαι ως μη λαβών;». Αυτό το «τι καυχάσαι» κρίνει τον εγωισμό και την υπερηφάνεια όλων μας, όταν έχουμε καύχηση κάτω από τη γλώσσα μας, έτοιμοι να την παρουσιάσουμε σε κάθε μας βήμα και με κάθε τρόπο.

Μέγα λάθος, μέγα πάθος και όλεθρος της ψυχής για τον χριστιανό, που αγωνίζεται και δεν πρέπει να καυχιέται ποτέ και για τίποτε. Και μόνη του καύχηση πρέπει να έχει πάλιν τον λόγον του μεγάλου Αποστόλου των εθνών Παύλου: « ο καυχώμενος εν Κυρίω καυχάσθω»» και να μη φθάνουμε ποτέ στο «γέγονα άφρων καυχώμενος»! Γιατί είναι όντως αφροσύνη η καύχηση και όταν ακόμα γίνεται αναγκαστικά για λόγους διδαχής ή για άλλες αιτίες. Ο Αββάς Ώρ έλεγε ότι όλα τα καταστρέφει η καύχηση.

« Όταν τρυπώσει μέσα σου ο λογισμός υψηλοφροσύνης και υπερηφάνειας, ψάξε στην συνείδηση σου αν όλες τις εντολές τήρησες, αν αγαπάς τους εχθρούς σου και λυπάσαι για την ελάττωση τους και θαρρείς τον εαυτό σου δούλο άχρηστο και πιο αμαρτωλό από όλους. Αλλά και τότε μην καυχηθείς, ότι όλα τα κατόρθωσες, ξέροντας ότι αυτός ο λογισμός όλα τα καταστρέφει».

Π. Μ. ΣΩΤΗΡΧΟΣ, « Υπέρ των αμαρτωλών»

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό; - Anthony Bloom


Ο Θεός είναι διατεθειμένος να μείνη τελείως έξω από την ζωήμας, είναι έτοιμος να το σηκώση αυτό σαν ένα σταυρό, αλλά δεν είναι καθόλου διατεθειμένος να γίνη απλώς ένα μέρος της ζωής μας.
Έτσι όταν σκεπτόμαστε την απουσία του Θεού, δεν αξίζει να ερωτήσουμε τον εαυτό μας: ποιος φταίει γι’ αυτό;

Πάντοτε αποδίδουμε την ενοχή στον Θεό, πάντοτε κατηγορούμε Εκείνον, είτε κατ’ ευθείαν, είτε μπροστά στους ανθρώπους, ότι είναι απών, ότι ποτέ δεν είναι παρών όταν Τον χρειαζόμαστε, ποτέ δεν ανταποκρίνεται οσάκις καταφεύγουμε σ’ Αυτόν.

Είναι στιγμές που είμαστε περισσότερο «ευσεβείς» και λέμε ευλαβικά: «ο Θεός δοκιμάζει την υπομονή μου, την πίστη μου, την ταπείνωσί μου». Βρίσκομε ένα σωρό τρόπους για να μεταβάλουμε την εναντίον μας κρίσι του Θεού σε έπαινό μας. Είμαστε τόσο υπομονετικοί ώστε μπορούμε να υποφέρουμε ακόμα και τον Θεό!

Όταν πάμε να προσευχηθούμε όλες τις φορές θέλουμε ΚΑΤΙ από Εκείνον και καθόλου ΕΚΕΙΝΟΝ. Μπορεί αυτό να λεχθεί σχέση; Συμπεριφερόμαστε με τον τρόπο αυτόν στους φίλους μας; Αποβλέπουμε κυρίως σ’ αυτό που η φιλία μπορεί να μας δώση ή αγαπάμε τον φίλο; Συμβαίνει το ίδιο στις σχέσεις μας με τον Θεό;

Ας σκεφθούμε τις προσευχές μας, τις δικές σας και τις δικές μου. Σκεφθήτε την θέρμη, το βάθος και την έντασι που έχει η προσευχή σας, όταν αφορά κάποιον που αγαπάτε, ή κάτι που έχει σημασία για την ζωή σας. Τότε η καρδιά σας είναι ανοιχτή, όλος ο εσωτερικός σας εαυτός είναι προσηλωμένος στην προσευχή. Μήπως αυτό σημαίνει ότι ο Θεός έχει κάποια σημασία για σας; ΌΧΙ, καθόλου! Απλώς σημαίνει ότι το θέμα της προσευχής σας απασχολεί.

Όταν κάνετε την γεμάτη πάθος, βαθειά και έντονη προσευχή, την σχετική με το αγαπώμενο πρόσωπο, ή την κατάστασι που σας στεναχωρεί και μετά στραφήτε στο επόμενο αίτημα, που δεν σας απασχολεί και πολύ και ξαφνικά παγώση η διάθεσί σας, τι άλλξε; «Ψυχράθηκε» μήπως ο Θεός; Ή έχει «απομακρυνθεί»; Όχι ασφαλώς. Αυτό σημαίνει ότι όλη η έξαρσι, όλη η έντασι της προσευχής σας δεν γεννήθηκε από την παρουσία του Θεού, ούτε από την προς Αυτόν πίστι σας, την σφοδρή γι’ Αυτόν αγάπη, από την αίσθησι της παρουσίας Του. Αλλά γεννήθηκε, μόνο και μόνο, από την ανησυχία σας για κείνο το πρόσωπο ή για κείνη την υπόθεσι, και όχι για τον Θεό.

Γιατί λοιπόν μας εκπλήττει το γεγονός ότι αυτή η απουσία του Θεού μας πλήττει; Εμείς είμαστε εκείνοι που απουσιάζουμε, εμείς γινόμαστε ψυχροί, αφού δεν μας ενδιαφέρει πλέον ο Θεός. Γιατί; Διότι ο Θεός δεν έχει τόσο σημασία για εμάς.

Υπάρχουν επίσης και άλλες περιπτώσεις που ο Θεός είναι «απών». Εφόσον εμείς είμαστε πραγματικοί, δηλαδή είμαστε, αληθινά, ο εαυτός μας, ο Θεός μπορεί να είναι παρών και να κάνη κάτι για εμάς. Αλλά από την στιγμή που προσπαθούμε να γίνουμε ότι στην ουσία δεν είμαστε, τότε δεν μένει τίποτε να πούμε ή να έχουμε. Γινόμαστε μία φανταστική προσωπικότης, μία ανειλικρινής παρουσία, και την παρουσία αυτήν δεν μπορεί να την πλησιάσει ο Θεός.

Για να μπορέσουμε ναν προσευχηθούμε πρέπει να ζήσουμε στην κατάστασι η οποία καθορίζεται σαν Βασιλεία του Θεού. Πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι Αυτός είναι ο Θεός, ο Βασιλεύς, οφείλουμε να παραδοθούμε σ’ Αυτόν. Τουλάχιστον πρέπει ναν ενδιαφερόμαστε για το θέλημά Του, ακόμη και αν δεν είμαστε ικανοί να το εκπληρώσουμε. Αλλά αν δεν είμαστε ικανοί γι’ αυτό, αν φερόμαστε στον Θεό όπως ο πλούσιος νεανίας που δεν μπορούσε να ακολουθήση τον Χριστό γιατί ήταν πάρα πολύ πλούσιος, τότε πώς θα Τον συναντήσουμε;

Πολύ συχνά, ότι θα θέλαμε να είχαμε αποκτήσει δια της προσευχής, δια της βαθείας σχέσεως με τον Θεό, την οποίαν τόσο επιθυμούμε, είναι απλώς μια επιθυμία ευτυχίας και τίποτα παραπάνω. Δεν είμαστε προετοιμασμένοι να πουλήσουμε όλα όσα έχουμε για ναν αγοράσουμε τον πολύτιμο μαργαρίτη. Έτσι πως είναι δυνατόν να κερδίσουμε αυτόν τον πολύτιμο μαργαρίτη; Είναι Αυτός η προσδοκία μας;

Τελικά θέλουμε κάτι από τον Χριστό ή θέλουμε τον ίδιο τον Χριστό;

Από το βιβλίο: "Μάθε να προσεύχεσαι", εκδ. "Η ΕΛΑΦΟΣ"

Αναδημοσίευση από: Με παρρησία...

Κυριακή 8 Σεπτεμβρίου 2013

Κυριακή προ της Υψώσεως του Σταυρού, Ιω. γ΄13-17 - Γαλ. στ΄11-18


Νέες υπάρξεις

«Ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον…»

Η σύνδεση της παρουσίας του Θεού στη ζωή του κόσμου με την πληρότητα της αγάπης, αναδεικνύει και την αυθεντικότητα της σχέσης που σφυρηλατείται στο χώρο της Εκκλησίας. Στους ορίζοντες αυτούς το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής πριν από την Ύψωση του Τιμίου Σταυρού, αποκαλύπτει το απύθμενο βάθος της θεϊκής αγάπης: «εν τούτω εφανερώθη η αγάπη του Θεού εν υμίν, ότι τον Υιόν αυτού τον Μονογενή απέσταλκεν ο Θεός εις τον κόσμον, ίνα ζήσωμεν δι’ Αυτού» (Α΄Ιω. δ΄9).

Η συγκεκριμένη ευαγγελική περικοπή συνιστά το απόσταγμα της συνομιλίας του Χριστού με το Νικόδημο. Ο Νικόδημος παρόλο που είχε εξέχουσα θέση στην κοινωνία, αφού ήταν μέλος του Μεγάλου Συνεδρίου και ανήκε ακόμα στην τάξη των φαρισαίων, ωστόσο αποκαλύπτεται ως άνθρωπος με καλή και αγαθή ψυχή. Με τέτοιες λοιπόν αγαθές διαθέσεις όχι μόνο γνώρισε αλλά και συνομιλούσε με τον Χριστό για μεγάλες και αιώνιες αλήθειες. Έτσι ενώ οι φαρισαίοι συνέδεαν τη σωτηρία με την τυπολατρία, ενδεδυμένη με την υποκριτική τήρηση κάποιων διατάξεων του Νόμου, ο Χριστός έρχεται να αποκαλύψει ότι για να σωθεί ο άνθρωπος πρέπει να αναγεννηθεί πνευματικά, να καταστεί καινούργια ύπαρξη, όχι πλέον με νομικές διατάξεις, αλλά με τη χάρη και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος (Ρωμ. ε΄5).

Η καινούργια ζωή
Η πνευματική αναγέννηση του ανθρώπου δεν έχει να κάνει με οποιεσδήποτε πιέσεις και συμπιέσεις, με φάσεις και αντιφάσεις του κόσμου τούτου, αλλά με μια νέα ζωή που κινείται πάντοτε στην τροχιά της αιωνιότητας. Τη ζωή εκείνη που υπερβαίνει τη φθορά του χώρου και του χρόνου. Στην υπέρβαση αυτή η όποια απόγνωση μεταβάλλεται σε αναστάσιμη ελπίδα και η όποια λύπη σε χαρά και αγαλλίαση. Η ζωή αυτή δεν συνδέεται σε καμιά περίπτωση με αφηρημένα σχήματα και θεωρίες, αλλά αποκαλύπτεται ως η πιο ισχυρή πραγματικότητα με τη μετοχή στη ζωή του Χριστού. Τότε ακριβώς ολόκληρος ο χρόνος γίνεται καιρός μετοχής στις θείες δωρεές. Μόνο σ’ αυτή τη διάσταση ο άνθρωπος απελευθερώνεται από το φόβο της φθοράς και του θανάτου και μπορεί να ατενίζει πλέον δημιουργικά τη ζωή του μέσα στον χρόνο. Και όπως ο φυσικός θάνατος μέσα από την φωτοχυσία της ανάστασης μετατρέπεται σε γέφυρα προς τη ζωή, έτσι και ο χρόνος μέσα στη ζωή της Εκκλησίας, μεταβάλλεται σε παράγοντα πνευματικής προκοπής και τελείωσης.

Μόνο μέσα στις αγκάλες της θεϊκής αγάπης μπορεί ο άνθρωπος να εισέλθει σε τροχιές πνευματικής αναγέννησης. Η αγάπη αυτή σαρκώνεται στις σχέσεις του ανθρώπου με το Θεό, το συνάνθρωπο αλλά και με την κτίση ολόκληρη. Είναι εναρμονισμένη με τον τρόπο ύπαρξης του Τριαδικού Θεού, όπως αποκαλύπτεται στο πρόσωπο του Χριστού. Ο Χριστός όχι μόνο στο Νικόδημο αλλά στον κάθε άνθρωπο που ανοίγει καλοδιάθετα την καρδιά του, φανερώνει το μυστήριο της Αγίας Τριάδας. Μέσα απ’ αυτό αποκρυπτογραφείται η κοινωνία της αγάπης που προσφέρεται αδιάκοπα στον άνθρωπο, ως «εικόνα του Θεού». Και η σκάλα βέβαια που ο Χριστός ανέβασε τον άνθρωπο στον ουρανό είναι η φανέρωση της άπειρης αγάπης του μέσα από τον Σταυρό.

Αγαπητοί αδελφοί, μέσα από το μυστήριο του Σταυρού αναδύεται η θεϊκή αγάπη στην πιο αυθεντική της μορφή. Έτσι ο Σταυρός γίνεται κρίση για τον κόσμο. Ο Κύριος έχει μόνιμα ανοικτές τις αγκάλες του και μας προσκαλεί να δεχθούμε την κοινωνία της αγάπης του. Αν ο άνθρωπος ελεύθερα ανταποκριθεί τότε μεταβαίνει «εκ του θανάτου εις την ζωήν» (Ιω. ε΄24). Αν όμως αρνηθεί, εγκλωβισμένος στον εγωισμό και την φιλαυτία του, αφήνει τον εαυτό του να οδηγηθεί σε αυτοκατάκριση και αυτοτιμωρία. Η αγάπη που ξεπηδάει από το ξύλο του Σταυρού είναι η πιο αυθεντική και η πιο αληθινή. Γιατί νικά ακόμα και το θάνατο. Αυτή την εμπειρία μας προσκαλεί η Εκκλησία να γευθούμε. Γένοιτο.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος.

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2013

Η αγάπη είναι πάνω απ' όλα


Ἡ ἀγάπη πρός τόν Χριστό δέν ἔχει ὅρια, τό ἴδιο καί ἡ ἀγάπη πρός τόν πλησίον. Νά ἐκτείνεται παντοῦ, στά πέρατα τῆς γῆς. Παντοῦ, σέ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους.

Θά σᾶς τό πῶ μ’ ἕνα παράδειγμα. Ἦταν ἕνας ἀσκητής κι εἶχε δύο ὑποτακτικούς. Προσπαθοῦσε πολύ νά τούς ὠφελήσει καί νά τούς κάνει καλούς. Εἶχε, ὅμως, τήν ἀνησυχία ἄν ὄντως προχωροῦν στήν πνευματική ζωή, ἄν προοδεύουν κι ἄν εἶναι ἕτοιμοι γιά τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Περίμενε ἕνα σημάδι γι’ αὐτό ἀπ’ τόν Θεό, ἀλλά δέν ἔπαιρνε καμία ἀπάντηση. Κάποια ἡμέρα θά γινόταν ἀγρυπνία στήν ἐκκλησία μιᾶς ἄλλης σκήτης πού ἀπεῖχε πολλές ὧρες ἀπ’ τή δική τους. Ἔπρεπε νά γίνει πορεία μές στήν ἔρημο. Ἔστειλε τούς ὑποτακτικούς του ἀπ’ τό πρωί, ὥστε νά φθάσουν νωρίς, γιά νά τακτοποιήσουν τήν ἐκκλησία, κι ὁ Γέροντας θά πήγαινε τ’ ἀπόγευμα. Οἱ ὑποτακτικοί εἶχαν προχωρήσει ἀρκετά, ὅταν ξαφνικά ἄκουσαν βογκητά. Ἦταν ἕνας ἄνθρωπος βαριά τραυματισμένος καί ζητοῦσε βοήθεια:

- Πάρτε με, σᾶς παρακαλῶ, τούς ἔλεγε, γιατί ἐδῶ εἶναι ἐρημιά, κανείς δέν περνάει, ποιός θά μπορέσει νά μέ βοηθήσει. Ἐσεῖς εἶστε δύο. Σηκῶστε με καί ὁδηγῆστε με στό πρῶτο χωριό.

- Δέν μποροῦμε! τοῦ εἶπαν. Βιαζόμαστε νά πᾶμε γιά τήν ἀγρυπνία, ἔχουμε πάρει ἐντολή νά ἑτοιμάσουμε.

- Πάρτε με, σᾶς παρακαλῶ! Ἄν μ’ ἀφήσετε, θά πεθάνω, θά μέ φᾶνε τά θηρία.

- Δέν μποροῦμε! Τί νά κάνουμε, πρέπει νά πᾶμε στό καθῆκον μας.

Κι ἔφυγαν. Τ’ ἀπόγευμα ξεκίνησε ὁ Γέροντας γιά τήν ἀγρυπνία. Πέρασε ἀπό τόν ἴδιο δρόμο. Ἔφθασε καί στό μέρος πού ἦταν ὁ τραυματισμένος. Τόν βλέπει, τόν πλησιάζει καί τοῦ λέει:

- Τί ἔπαθες, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ; Τί ἔχεις; Ἀπό πότε εἶσαι ἐδῶ; Δέ σέ εἶδε κανείς;

- Πέρασαν τό πρωί δύο μοναχοί καί τούς παρακάλεσα νά μέ βοηθήσουν, ἀλλά βιαζόντουσαν νά πᾶνε στήν ἀγρυπνία.

- Θά σέ πάρω ἐγώ. Μήν ἀνησυχεῖς! Τοῦ λέει.

-Δέν μπορεῖς ἐσύ, εἶσαι γέροντας, δέν μπορεῖς νά μέ σηκώσεις, ἀδύνατον!

- Ὄχι, θά σέ πάρω! Δέν μπορῶ νά σ’ ἀφήσω!

- Μά δέν μπορεῖς νά μέ σηκώσεις.

- Θά σκύψω καί σύ πιάσου ἀπό πάνω μου καί λίγο λίγο θά σέ πάω σέ κανένα κοντινό χωριό. Λίγο σήμερα, λίγο αὔριο, θά σέ φθάσω.

Καί τόν πῆρε μέ μεγάλη δυσκολία κι ἄρχισε νά βαδίζει μέ τό βάρος ἐκεῖνο μές στήν ἄμμο πάρα πολύ δύσκολα. Ὁ ἱδρώτας ἔτρεχε ποτάμι καί σκεπτόταν: «Ἔστω καί σέ τρεῖς μέρες θά φθάσω». Καθώς ὅμως προχωροῦσε ἄρχισε νά νιώθει τό φορτίο του πιό ἐλαφρό, πιό ἐλαφρό καί σέ κάποια στιγμή αἰσθάνθηκε σάν νά μήν κρατάει τίποτα. Τότε γυρίζει πίσω νά δεῖ τί συμβαίνει καί βλέπει μέ ἔκπληξη πάνω του ἕναν ἄγγελο. Ὁ ἄγγελος τοῦ εἶπε:

- Μ’ ἔστειλε ὁ Θεός νά σέ πληροφορήσω ὅτι οἱ δύο ὑποτακτικοί σου δέν εἶναι ἄξιοι τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ, γιατί δέν ἔχουν ἀγάπη.

Αναδημοσίευση από: Ανέμων πνοή

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Πρόγραμμα πανηγύρεως του Ιερόυ Ναού μας

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ – ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝAΓΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ

Τηλ. 23721795, Φαξ. 23723866, info@churchofayianapa.com, churchofagianapa.blogspot.com, facebook.com/churchofayianapa

ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ

Οι Ιερείς και η Εκκλησιαστική Επιτροπή σας προσκαλούν να τιμήσετε με την παρουσία σας, τις λατρευτικές εκδηλώσεις της Πανηγύρεως του Ιερού μας Ναού ως εξής:

Σάββατο 07/09/2013 7:00 μ.μ Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός - λιτάνευση της αρχαίας εικόνας και της τιμίας ζώνης της Παναγίας Αγίας Νάπας.

Κυριακή 08/09/2013 7:00 π.μ Όρθρος και Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία

Των ακολουθιών θα προστεί ο Παν. Μητροπολίτης Κωνσταντίας-Αμμοχώστου κ. Βασίλειος

6:00 μ.μ Μεθέορτος Εσπερινός
7:00 μ.μ Παρακλητικός Κανών στην Υπεραγία Θεοτόκο


Δευτέρα 09/09/2012, Αγίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης
6:30 π.μ Όρθρος και Θεία Λειτουργία

Πέμπτη 5 Σεπτεμβρίου 2013

Πως να αποκαλύπτουμε και να ξεριζώνουμε τα πάθη μας - Γέροντας Παΐσιος

- Γέροντα, ταλαιπωρούμαι από τα πάθη μου.

- Καταλαβαίνεις ότι υπάρχουν μέσα σου πάθη;

- Μερικές φορές το καταλαβαίνω.

- Αυτό είναι καλό όταν ο άνθρωπος αναγνωρίζει ότι έχει πάθη, ταπεινώνεται, οπότε έρχεται η Χάρις του Θεού.

- Στενοχωριέμαι όμως που συνέχεια σφάλλω.

- Να χαίρεσαι που συνέχεια σφάλλεις, γιατί έχεις υπερηφάνεια και έτσι ταπεινώνεσαι. «Θεέ μου, αυτή είμαι, να λες. Βοήθησέ με. Αν δεν με βοηθήσης Εσύ, τίποτε δεν μπορώ να κάνω». Μην απελπίζεσαι. Όταν σφάλλουμε , ξεσκεπάζεται ο πραγματικός εαυτός μας, τον γνωρίζουμε και προσπαθούμε να διορθωθούμε.
Με αυτόν τον τρόπο προχωρούμε θετικά και δεν ζούμε με ψευδαισθήσεις ότι πάμε καλά. Εγώ χαίρομαι, όταν εκδηλώνεται μια αδυναμία μου, όταν ξεφυτρώνουν τα πάθη μου. Εάν δεν ξεφύτρωναν, θα νόμιζα ότι αγίασα, ενώ οι σπόροι των παθών θα ήταν κρυμμένοι στην καρδιά μου. Έτσι κι εσύ, όταν θυμώσης ή πέσης στην κατάκριση, θα στενοχωρηθής φυσικά, γιατί έπεσες, αλλά πρέπει να χαρής κιόλας, γιατί εκδηλώθηκε η αδυναμία σου, οπότε θα αγωνισθής να απαλλαγής από αυτήν.

- Γέροντα, όταν κάποιο πάθος μου δεν εκδηλώνεται για ένα διάστημα ,σημαίνει ότι δεν υπάρχει πια μέσα μου;

- Αν υπάρχη μέσα σου ένα πάθος, κάποια στιγμή θα εκδηλωθή. Γι' αυτό , όταν ξέρης ότι μέσα σου κρύβεται κάποιο πάθος, πρέπει να προσέχης. Αν ξέρης λ.χ. ότι κάπου έξω από το κελλί σου κρύβεται ένα φίδι, όταν βγαίνης έξω θα ρίχνης καμμιά ματιά προς τα εκεί και θα προσέχης μήπως βγη και σε τσιμπήση. Επικίνδυνο δεν είναι. Όταν ξέρης ότι βρίσκεται εκεί το φίδι και έχης τον νου σου πότε θα βγη, για να το σκοτώσης επικίνδυνο είναι , όταν δεν ξέρης ότι είναι εκεί και, ενώ περπατάς αμέριμνη, μπορεί να έρθη να σε τσιμπήση. Θέλω να πω, επικίνδυνο είναι όταν ο άνθρωπος δεν παρακολουθή τον εαυτό του και δεν γνωρίζη τα πάθη του. Όταν γνωρίζη τα πάθη του και κάνη τον σχετικό αγώνα, τότε και ο Χριστός τον βοηθάει για το ξερίζωμά τους.

Αναδημοσίευση από: Ελλάς Ορθοδοξία

Τετάρτη 4 Σεπτεμβρίου 2013

Η μεγάλη κληρονομιά του Χριστιανού

«Μαθηταί του Κυρίου αληθείς και γνήσιοι δεν είναι οι υπερέχοντες κατά τας θεολογικάς γνώσεις ή την ακρίβειαν των μελετών, ωσάν να μας λέγη εν τω ευαγγελίω του ο Ιησούς, αλλ’ οι γνωρίζοντες εμπειρικώς, εξ ιδίας δηλονότι πείρας, τον Χριστόν, οι εφαρμόζοντες πειραματικώς εις τον βίον των και την πράξιν τας εντολάς του Κυρίου, οι αγαπώντες εν έργοις τον Θεόν και τον πλησίον, και οι έχοντες βίον καθαρόν ως το φως, του οποίου και ο ελάχιστος σπινθήρ εν σκοτεινώ τόπω φέγγει και είναι ορατός, και το οποίον φως είναι το κατ’ εξοχήν χρησιμώτατον, εξ όλων των δημιουργημάτων, διότι αυτό είναι η πηγή της ζωής, της χαράς, της κινήσεως, της υπάρξεως παντός πράγματος. Δια τούτο δε και αυτό εκλήθη το πρώτον εις ύπαρξιν. Άνευ αυτού ο κόσμος, το σύμπαν θα ήτο σκοτεινή και ζοφερά ειρκτή, όπου και η ζωή θα ήτο τελείως αδύνατος. Και οι χριστιανοί καλούνται να είναι φως του κόσμου, λόγον ζωής επέχοντες εν μέσω της όλης δημιουργίας. Καλούνται να είναι «άλας της γης», το οποίον έχει ιδιαιτέραν όλως γεύσιν, εντελώς ανομοίαν προς παν άλλο πράγμα μεμιγμένον όμως μετ’ άλλων πραγμάτων μεταδίδει εις αυτά μέρος της ουσίας του και προφυλάττει ούτως αυτά εκ της φθοράς. Το άλας είναι το αναπόφευκτον, δια την διατήρησιν της ζωής και της υπάρξεως και των ανθρώπων και των ζώων και παντός οργανικού όντος.

Χωρίς του άλατος σήπεται και διαλύεται και διαφθείρεται η ζωή. Και εν τω ηθικώ κόσμω, αν εκλείψη το πνευματικόν άλας, εάν εκλείψουν οι δίκαιοι και υπερισχύσωσι μόνον οι ασεβείς και οι κακοί, η κοινωνία θέλει σαπή και διαφθαρή και εκλείψη. Καλούνται να είναι «ως πόλις επάνω όρους κειμένη», υπερέχοντες δια των αρετών αυτών και του ενθέου και υψηλού φρονήματος των οι χριστιανοί θα είναι ως η χρησιμεύσουσα ως καταφύγιον των περιπλανωμένων, των απερριμένων, των δυστυχών, των δεδιωγμένων, των ορφανών, των απηλπισμένων, των αδυνάτων και πτωχών».

Άγιος Χρυσόστομος Σμύρνης

Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2013

Γέροντας Πορφύριος : Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση, άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια

Μου έλεγε ο Γέροντας Πορφύριος μια μέρα: «Ο χριστιανός πρέπει να αποφεύγει την αρρωστημένη θρησκευτικότητα: τόσο το αίσθημα ανωτερότητος για την αρετή του, όσο και το αίσθημα κατωτερότητος για την αμαρτωλότητά του.

Άλλο πράγμα είναι το κόμπλεξ και άλλο η ταπείνωση∙ άλλο η μελαγχολία και άλλο η μετάνοια. Με επισκέφθηκε κάποτε ένας κοσμικός ψυχίατρος και μου κατηγόρησε τον Χριστιανισμό, διότι, όπως είπε, δημιουργεί ενοχές και μελαγχολία. Του απάντησα: Παραδέχομαι ,ότι μερικοί χριστιανοί ,από σφάλματα δικά τους ή άλλων, παγιδεύονται στην αρρώστια των ενοχών, αλλά κι εσύ πρέπει να παραδεχθείς, ότι οι κοσμικοί παγιδεύονται σε μια χειρότερη αρρώστια, την υπερηφάνεια.

Και οι μεν θρησκευτικές ενοχές, κοντά στον Χριστό, φεύγουν με την μετάνοια και την εξομολόγηση, η υπερηφάνεια όμως των κοσμικών, που ζουν μακριά από τον Χριστό, δεν φεύγει. Με τις τοποθετήσεις αυτές του Γέροντα, ξεκαθάριζαν μέσα μου μερικές απορίες που είχα, αναφορικά με ψυχολογικά προβλήματα της χριστιανικής ζωής. Αντιλαμβανόμουν ότι ο Γέροντας ήθελε να αποφεύγουμε την υπερηφάνεια, την μεταμφιεσμένη σε αυτοδικαίωση «χριστιανικού» φαρισαϊσμού ή σε αυτοκαταδίκη «χριστιανικής» περιδεούς συνειδήσεως.

Έβλεπα, ότι η θρασύτητα των αισθανομένων ως «καθαρών» και η δειλία των αισθανομένων ως «ενόχων» δε διαφέρουν ουσιαστικά, ότι είναι δύο όψεις του αυτού νομίσματος ,της υπερηφάνειας. Διότι ο αληθινά πιστός χριστιανός ελευθερώνεται από την ενοχή με την εξομολόγηση και την άφεση και χαίρει στην ελευθερία αυτή που του χάρισε ο Χριστός ∙ γνωρίζοντας δε ότι αυτό είναι δώρο Θεού ευγνωμονεί και δεν περιφρονεί. Είναι καθαρός δια του αίματος του Χριστού και όχι από δικό του κατόρθωμα. Έτσι, χαίρει και ευχαριστεί και δεν υπερηφανεύεται και επί πλέον βλέπει και όλους τους άλλους δυνάμει καλούς δια του αίματος του Χριστού.

Ο Γέροντας μας δείχνει το δρόμο, που παράκαμπτε το κακό (αμαρτία) και το χειρότερο (υπερηφάνεια αρετής) και οδηγούσε στο καλύτερο, στην ταπείνωση. Γι’ αυτό προσπαθούσε να προστατεύσει τη γνησιότητα της ταπείνωσης από τους κινδύνους νόθευσής της. Μου έλεγε: «Να είμαστε ταπεινοί, αλλά να μην ταπεινολογούμε. Η ταπεινολογία είναι παγίδα του διαβόλου, που φέρνει την απελπισία και την αδράνεια, ενώ η αληθινή ταπείνωση φέρνει την ελπίδα και την εργασία των εντολών του Χριστού». Ο Γέροντας ,με τη διδασκαλία του και περισσότερο με τα βιώματά του, εποίμανε τα πρόβατά του και τα οδηγούσε σε λειμώνες αγάπης και ταπείνωσης. Ζούσε ο ίδιος την ταπείνωση, πιστεύοντας ότι, εκείνος είναι το τίποτε, γιατί ο Θεός είναι , όπως έλεγε, το παν, κι ότι, ό,τι εμείς βλέπαμε πως είχε, δεν ήταν δικό του, αλλά δώρο του Θεού.

Απόσπασμα από το Βιβλίο “Ανθολόγιο Συμβουλών” του Γέροντος Πορφυρίου Ιερομονάχου

Αναδημοσίευση από:  Ελληνισμός - Ορθοδοξία

Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Ακολουθίες Σεπτεμβρίου 2013

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΑΣ – ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝAΓΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ

Τηλ. 23721795, Φαξ. 23723866, info@churchofayianapa.com, churchofagianapa.blogspot.com, facebook.com/churchofayianapa

ΑΚΟΛΟΥΘΙΕΣ ΜΗΝΟΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013

1. ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ, Αρχή της Ινδίκτου, του νέου εκκλησιαστικού έτους, «Του περιβάλλοντος»,Συμεών του Στυλίτου, Των Αγίων 40 μαρτύρων γυναικών – (Μαργαρίτας, Αθηνάς, Αντιγόνης, Ελπινίκης, Θάλειας, Ουρανίας, Πηνελόπης, Χαρίκλειας Αδαμαντίνης, Καλλίστης, Αφροδίτης - Αγιασμός
2. Δευτέρα Μάμαντος μάρτυρος, Ιωάννου Πατρ. Κων/λεως του Νηστευτού, Ανθίμου επ. Νικομηδίας,Πολυδώρου νεομάρτυρος του Κυπρίου, Νεκταρίου Πενταπόλεως (ανακομιδή), Φοίβης διακονίσσης
6. Παρασκευή Αρχαγγέλου Μιχαήλ Ανάμνησις του εν Χώναις θαύματος (κατάλυσις οίνου και  ελαίου)

8. ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΥΨΩΣΕΩΣ ΤΟ ΓΕΝΕΘΛΙΟΝ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΝΗΓΥΡΕΩΣ
Σάββατο απόγευμα: 6:30 μ.μ ο Μέγας Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός
και η λιτάνευση της αρχαίας εικόνας και της τιμίας ζώνης της Παναγίας Αγίας Νάπας.
Κυριακή πρωί: 6:30 π.μ ο Όρθρος και η Πανηγυρική Αρχιερατική Θεία Λειτουργία
Των ακολουθιών θα προστεί ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κωνσταντίας-Αμμοχώστου κ. Βασίλειος
Σάββατο βράδυ και Κυριακή πρωί δεν τελούνται μνημόσυνα
Κυριακή απόγευμα: 6:00 μ.μ ο Εσπερινός και η Παράκλησις στη Υπεραγία Θεοτόκο

9. Δευτέρα Αγίων και Δικαίων Θεοπατόρων Ιωακείμ και Άννης, Μηνοδώρας, Μητροδώρας, Νυμφοδώρας των μαρτύρων, Ησαΐου Οσίου κτήτορος Ι.Μ Κύκκου, Θεοδώρας, Ευφροσύνης, Δημητρίου, Ευανθίας, Δημητριανού οσίων
13. Παρασκευή Κορνηλίου του Εκατόνταρχου (κατάλυσις οίνου και ελαίου)
14. Σάββατο Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ
(Νηστεία, κατάλυσις οίνου και ελαίου) Σήμερα δεν τελούνται μνημόσυνα

15. ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ, Νικήτα μεγαλομάρτυρος, Φιλοθέου οσίου, Συμεών Θεσσαλονίκης, Ευφημίας Μεγαλομάρτυρος, Κασσιανού οσίου
17. Τρίτη Αναστασίου Οσίου εν Περιστερωνοπηγή, Ηρακλειδίου επ. Ταμασέων, Αυξιβίου επ. Σόλων, Σοφίας και των τριών θυγατέρων αυτής Πίστεως, Αγάπης και Ελπίδος
18. Τετάρτη Ευμενίου επισκόπου Γορτύνης, Αριάδνης μάρτυρος

20. Παρασκευή Ευσταθίου μεγαλομάρτυρος, Θεοπίστης της συμβίας αυτού και των υιών αυτής
Αγαπίου και Θεοπίστου, Μελετίου επισκόπου Κύπρου, Λοΐζου, Μαρτίνου Ρώμης (κατάλυσις οίνου και ελαίου)

22. ΚΥΡΙΑΚΗ Α΄ ΛΟΥΚΑ, Φωκά ιερομ.,Φωκά του Κηπουρού, Ισαάκ και Μαρτίνου των μαρτύρων
23. Δευτέρα Η Σύλληψις του Τ. Προδρόμου, Ραΐδος μ., Πολυξένης, Ξανθίππης οσίων
24. Τρίτη Θέκλης Ισαποστόλου, Παναγίας Μυρτιδιωτίσσης, Σιλουανού οσίου του Αθωνίτου,  Ευφροσύνης οσίας, Ιωάννου Ποταμίτου εν Σιά, Ανακομιδή Τιμίας Κάρας Αποστόλου Ανδρέα,
Η Μετάστασις του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου

28. Σάββατο Νεοφύτου Εγκλείστου, Χαρίτωνος Ομολογητού, Αυξεντίου οσίου

29. ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΛΟΥΚΑ, Κυριακού αναχωρητού, Πετρωνίας μάρτυρος, Ιωσήφ, Γρηγορίου Ιερομάρτυρος, επισκόπου και φωτιστού της Αρμενίας

Κατά το μήνα Σεπτέμβριο ο Εσπερινός αρχίζει στις 6:00 μ.μ.,
ο Όρθρος τις Κυριακές στις 6:30-9:45 π.μ.
και τις καθημερινές 6:30-8:30 π.μ.


Δωρεάν παιδιατρική εξέταση για παιδιά
Κάθε Κυριακή από τις 10 το πρωί μέχρι τις 12 το μεσημέρι, στην αίθουσα δίπλα στην Εκκλησία μας.

Υπενθυμίζουμε τις Συνάξεις μας:
• Παράκληση – Ομιλία για άντρες, γυναίκες, νέους και νέες, κάθε Τετάρτη, η ώρα 6:30 μ.μ.
• Χορωδία - Μαθήματα βυζαντινής μουσικής για μαθητές, και για όλες τις ηλικίες κάθε Τετάρτη, η ώρα 6:00μ.μ.
Πληροφορίες: Ηλίας Κακουσιάς τηλ. 99525788

Κατηχητικές δραστηριότητες 2012-2013

ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΕΣ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

2012-2013

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΚΔΡΟΜΗ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ ΑΓΙΑΣ ΝΑΠΑΣ




  ΑΛΛΕΣ ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟΥ 

1. ΚΑΤΗΧΗΤΙΚΟ ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΥ  


Έχουμε την τιμή και τη χαρά να ανακοινώσουμε ότι με τη βοήθεια του Θεού και της Παναγίας πήραμε το ΠΡΩΤΑΘΛΗΜΑ των κατηχητικών.
 


Φωτογραφίες από την απονομή των μεταλλίων που έγινε την Κυριακή 23 Ιουνίου 2013.




 
  Θερμά συγχαρητήρια στην Αγία Νάπα!!!

Φωτογραφίες από την Πασχαλινή Εκδήλωση των Κατηχητικών μας Συνάξεων


 

Φωτογραφίες από την εκδρομή μας στα Go-Karts, Karting Center στη Δρομολαξιά




Κυριακή 1η Σεπτεμβρίου, Αρχή της Ινδίκτου, Λουκ. δ΄ 16-22 - Α΄ Τιμ. β΄ 1-7


Ο χρόνος σε φάση ευλογίας

«Απέσταλκέ με…κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν»

Η Εκκλησία μέσα από τη σοφία της ξεδιπλώνει μπροστά μας τις πιο ευλογημένες προοπτικές, προκειμένου να επιτυγχάνεται μια αρμονική συνύπαρξη της ζωής μας με τον ανώτερο προορισμό στον οποίο μάς έταξε η αγάπη του Θεού. Σήμερα, λοιπόν, η μητέρα μας Εκκλησία μάς ξανοίγει στους ορίζοντες του καινούργιου, οι οποίοι παραπέμπουν σε ανεπανάληπτες ευκαιρίες για να επανατοποθετήσουμε τον εαυτό μας με μεγαλύτερη αξιοπιστία και σιγουριά στις σταθερές της αιωνιότητας. Να επιτρέψουμε δηλαδή σ’ αυτόν να βιώνει τον χρόνο, όχι βέβαια στον εφιάλτη της ανασφάλειας της φθοράς και του θανάτου –στοιχεία που ζώνουν από παντού στην καθημερινή μας ζωή- αλλά ως εμπειρία και πρόγευση του αιωνίου, δηλαδή της παρουσίας του Θεού σε κάθε στιγμή και σε κάθε μας βήμα.

Το νόημα της ημέρας εστιάζεται στην υψηλή πρόσκληση που μάς απευθύνει η Εκκλησία να βιώσουμε τον χρόνο στην προοπτική και την αιώνια αξία του καινούργιου. Εορτάζει την 1η Σεπτεμβρίου ως αρχή της Ινδίκτου, δηλαδή του νέου εκκλησιαστικού έτους, όπως καθιερώθηκε εδώ και πολλούς αιώνες. Η σημασία της Ινδίκτου, όπως αυτή πέρασε και στα ρωμαϊκά χρόνια, συνίστατο στην απαρχή του νέου έτους από άποψης χρόνου. Οι Ρωμαίοι προσδιόριζαν το νέο χρόνο και τον συνέδεαν με γεωργικές δραστηριότητες και ειδικότερα με τη σπορά. Ο ενιαυτός είναι δανεισμένος από το ομηρικό ρήμα «ενιαύω», που σημαίνει αναπαύομαι, ξεκουράζομαι. Στην Παλαιά Διαθήκη και ειδικότερα στο Λευιτικό , εντοπίζεται διάταξη, η οποία χαρακτηρίζει άγιο κάθε «ιωβηλαίο» έτος, δηλαδή το πεντηκοστό έτος που έρχεται ως επιστέγασμα επτά εβδομάδων ετών. Η είσοδος του αγίου έτους σημαινόταν με σάλπιγγες και προσελάμβανε ένα χαρούμενο και ευφρόσυνο χαρακτήρα. Κάθε 50 χρόνια με σκοπό την αποκατάσταση της κοινωνικής συνοχής απελευθερώνονταν οι Εβραίοι δούλοι, χαρίζονταν δυσβάστακτα χρέη και επίσης τα διάφορα προϊόντα δεν συγκεντρώνονταν πλέον στις αποθήκες των μεγαλοϊδιοκτητών, αλλά είχε πρόσβαση σ’ αυτά όλος ο κόσμος και κυρίως οι πτωχοί άνθρωποι.

Ποιοτικό περιεχόμενο
Πώς όμως συνδέονται τα γεγονότα με τον Χριστό και την Εκκλησία; Ένας πρώτος συσχετισμός εξακριβώνεται αν καταφύγει κάποιος στα Προφητικά βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης. Ο προφήτης Ησαϊας αναφέρει για το Μεσσία: «Πνεύμα Κυρίου επ’ εμέ, ού ένεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με…κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν». Σύμφωνα με τους προφητικούς αυτούς λόγους, ο «ενιαυτός του Κυρίου» αποβλέπει όχι μόνο στην τακτοποίηση υλικών αγαθών και βιοτικών μεριμνών αλλά στην πνευματική ανύψωση του ανθρώπου. Την ένταξή του δηλαδή στην προοπτική της αιωνιότητας. Σε μια τροχιά που ο χρόνος παύει πλέον να κυλά μέσα στην τραγικότητα και τον εφιάλτη της φθοράς και του θανάτου, αλλά αναδεικνύεται ως ροή ευκαιριών για ν’ ανυψωθεί υπαρξιακά ο άνθρωπος και ν’ αναπαύεται αιωνίως στις αγκάλες της αγάπης του Θεού. Τότε ο καινούργιος χρόνος κηρυσσόταν ως έτος αφέσεως των χρεών και άλλων συναφών υποχρεώσεων. Απελευθερώνονταν οι άνθρωποι από δυσβάστακτα βάρη και χρέη που τους γονάτιζαν και τους οδηγούσαν σε συνθήκες εξαθλίωσης. Όπως βλέπουμε δυστυχώς να συμβαίνει και σήμερα με την κρίση που μαστίζει την ανθρωπότητα, όχι μόνο σε οικονομικό αλλά κυρίως σε πνευματικό επίπεδο. Ο χρόνος στον χώρο της Εκκλησίας είναι πάντα καινούργιος και αποκτά ένα βαθύτερο περιεχόμενο, πέραν από ένα ανιαρό και επιφανειακό πέρασμά του. Με την αξιοποίησή του ο άνθρωπος απελευθερώνεται τώρα από τα δεσμά της αμαρτίας και καταξιώνεται ως πρόσωπο, με την ανεκτίμητη αξία του ως εικόνα του Θεού. Γιατί ακριβώς αξιώνεται να εγκολπώνεται την αγάπη Του σε μια συναρπαστική και βαθιά υπαρκτική συνάντηση μαζί Του.

Αγαπητοί αδελφοί, το πέρασμα από τον παλιό στον καινούργιο χρόνο όταν δεν υπάρχει ο Χριστός στη ζωή του ανθρώπου, σημαίνει σκλαβιά και υποδούλωση. Σημαίνει μια ψυχοφθόρα βίωση των πραγμάτων. Αντίθετα, αποδοχή της αγάπης Του, συνιστά απελευθέρωση από την καταδυνάστευση της αμαρτίας, που παραπέμπει στη φοβερότερη μορφή δουλείας. Ο Χριστός είναι τελικά εκείνος που ελευθερώνει τον σκοτισμένο νου του ανθρώπου και επανασυνδέει όλες τις τεθραυσμένες ψυχοσωματικές δυνάμεις του και του χαρίζει την ελευθερία στην αυθεντικότερη μορφή της. Το παλιό «ιωβηλαίο έτος» ονομάζεται τώρα «ενιαυτός Κυρίου». Δηλαδή, ο Θεός αρέσκεται στην προσφορά αγάπης σε όλους τους ανθρώπους. Ας αφήσουμε επομένως πρόσφορο έδαφος στην καρδιά μας για να καρποφορήσει ο «ενιαυτός του Κυρίου», με την κάθε ευλογημένη στιγμή που συνεπάγεται το πέρασμά του.

Χριστάκης Ευσταθίου, Θεολόγος